Review 42/2563
เรื่อง : ตำนานรักอสูรร้าย (2 เล่มจบแพ็คคู่) #แปลจีนโบราณ #สัตว์อสูร
#แดนอสูร #อสูรบรรพกาล
#เทาเที่ย #เถาอู้
#ฮุ่นตุ้น #ฉยงฉี
ผู้แต่ง : เอ๋อเหมย
ผู้แปล : ถิงถิง
ภาพประกอบปก :
Yi Chui Wu Yue
สำนักพิมพ์ :
มากกว่ารัก (แจ่มใส)
พิมพ์ครั้งที่ 1 : กุมภาพันธ์
2562
โปรยปกหลัง :
เมื่อเหล่าอสูรร้ายแห่งบรรพกาลผู้ถนัดแต่การใช้กำลัง
ถึงคราวถูกกำราบให้หมอบราบอยู่แทบเท้าเหล่าปีศาจสาว
บุปผาพิษโฉมสะคราญ
"ซิน ซิน"
ปีศาจบุปผาแห้งเหี่ยวจอมเจื้อยแจ้ว
กลายเป็นดอกไม้โปรดที่ "เจี๋ยผาน"
ราชาอสูรเถาอู้คอยเลี้ยงดู
แต่ไม่รู้ว่าต้อง "ขุน"
นางอีกนานเท่าไร
กว่าที่นางจะบานสะพรั่งพอให้เขาแตะต้องได้สมใจ!
ปีศาจสาวยอดดวงใจ
"ตี้เจียง"
ราชาอสูรอุ่นตุ้นจอมเกียจคร้าน
ผู้ที่รับดูแล "เป้ยเชี่ยนเชี่ยน"
ปีศาจหอยมุกม่วงอย่างไม่เต็มใจ
พอนางฟื้นขึ้นมาก็หาว่าเขาซกมก!
เห็นแก่ที่นางทำอาหารอร่อย
นางจะ "ทำความสะอาดร่างกาย"
เขาอย่างไรก็เชิญ!
กิ่งหลิวสยบมาร
เมื่อ "ซื่อเอ้อ"
อสูรบรรพกาลยงฉีได้รับบาดเจ็บ
จนต้องหนีมารักษาอาการยังแดนมนุษย์
ที่นั่นเขาพบ "หลิ่วซั่นซั่น"
กิ่งหลิวในแดนพุทธ
ขอเพียงเขาได้กินนาง
ร่างกายก็จะฟื้นฟูพลังคืนมาได้รวดเร็ว
ทว่าจากที่อยากกินนางลงท้องจนน้ำลายสอ
ไม่รู้เหตุใดจึงกลายเป็นอยาก "กิน"
อย่างอื่นแทนเสียได้เล่า!
เล่ม 1 :
1 บุปผาพิษโฉมสะคราญ:
ซินซินฟื้นจากนิทราอันยาวนาน ไม่ค่อยรู้เรื่องในแดนอสูรมากนัก
เห็นเพียงเบื้องหน้ามีหินผลึกสีเขียวใส ที่คนผู้หนึ่งบีบไว้ในมือแน่น
คนผู้นั้นความจริงเป็นปีศาจทั้งยังร้ายกาจมากๆ
แต่ตอนนี้ซินซินขอดูดพลังจากหินก้อนนี้ก่อนเถอะ
สามวันให้หลังเจี๋ยผานฟื้นขึ้นมาหินมู่หยวนที่กำไว้ในมือหายไป
ที่ใกล้ๆเห็นเพียงดอกไม้ผอมแห้ง แต่กลับไม่กลัวตัวเองสักนิด แม้จะบอกว่าตัวเองคือ
เถาอู้ สี่อสูรร้ายเทพบรรพกาล ซินซินก็บอกว่าตัวเองคือดอกมั่นถัวหลัวฝันร้าย
เทพบุปผาแดนยมโลกแต่ละคนไม่เคยได้ยินชื่อของอีกฝ่ายมากก่อน ไม่มีใครกลัวใคร
ซินซินใช้กลิ่นของตัวเองล่อลวงให้เจี๋ยผานพาไปยังที่พักเพื่อจะได้อาศัยหินเขียวใส
โดยที่เจี๋ยผานไม่รู้ตัวเลยสักนิด เจี๋ยผานที่เป็นคนใจร้อนก็ยอมและไม่คิดอะไรมาก
เวลาผ่านไปร้อยปี ซินซินอยู่กับเจี๋ยผานมาตลอด
จนมีครั้งหนึ่งที่เจี๋ยผานพาซินซินไปเที่ยวตลาด และได้ชิมเหล้า
ซินซินที่ชอบฟังนิทานเรื่องเล่า อ่านนิทานของโลกมนุษย์ชอบทำตามอย่างไปหมด
อยากลองเหล้า พอลองก็เมาแล้วก็เอาร่างมนุษย์ออกมา
เจี๋ยผานเห็นเข้าถึงรู้ว่าซินซินงดงามมากจนอยากจับกิน
แต่คิดว่ายังเป็นแค่สาวน้อยสิบห้าสิบหก
ต้องเลี้ยงให้โตกว่านี้เลยคิดว่าจะพาไปกินมื้อใหญ่ที่ถ้ำของเยี่ยนเสวียนเทาเที่ยที่ถ้ำฟ้าดินโกลาหล
เยี่ยนเสวียนไม่อยู่อยู่ก็แต่อวี้โหรวโหรวกระต่ายหลงทางที่ชอบปลูกต้นไม้ สมุนไพร
และไม่กลัวเจี๋ยผานและมองซินซินออกเพียงผู้เดียวในแดนอสูร
อวี้โหรวโหรวเป็นเพื่อนกับซินซินทันที
เยี่ยนเสวียนรีบกลับมาจากโลกมนุษย์ที่ไปทำธุระเรื่องของเสี่ยวฮุยเพื่อมาพบเจี๋ยผาน
เจี๋ยผานถึงขั้นขุดหินแร่ผลึกหมดถ้ำฟ้าดินโกลาหล เรียกว่าปล้นบ้านกันเลยทีเดียว
ซินซินออกจากดอกไม้มากขึ้น เรื่อยๆ
จนเจี๋ยผานคิดว่าถึงเวลาจับกินได้แล้ว
แต่เพราะได้เห็นดอกโบตั๋นและคิดถึงเรื่องในอดีตทำให้เจี๋ยผานหึงทั้งสองทะเลาะกัน
ซินซินหนีเข้าไปในดอกไม้และไม่พูดจา
สุดท้ายเจี๋ยผานต้องได้รับการช่วยเหลือจากอวี้โหรวโหรว และคำแนะนำ หลังพูดคุยกัน
ซินซินก็ยอมตกลงแต่งงานกับเจี๋ยผานเป็นเรื่องที่ดีใจมาก
ดอกไม้พิษน้อยกลายเป็นภรรยาไปแล้ว
แต่เรื่องราวไม่จบแค่นี้เพราะเถาอู้มีศัตรูอยู่มากมาย
มีคนจ้องเล่นงานตลอดตอนนี้เป้าหมายอยู่ที่ซินซิน
พอเจี๋ยผานไม่อยู่ต้องไปปลดปล่อยพลังให้ซินซินอยู่ในถ้ำคนเดียว
ก็โดนหลอกเอาตัวไปให้ฉยงฉีเพื่อจะได้ให้สู้กันให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
ซื่อเอ้อฉยงฉีรู้แผนการ
แต่เพราะเป็นคนเจ้าเล่ห์ก็ยอมเล่นตามน้ำเพื่อจะได้รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลง
เจี๋ยผานมาตามซินซินจนได้รับบาดเจ็บ
กว่าซินซินจะตื่นเพราะหยดเลือดของเจี๋ยผานก็โดนเหล่าอสูรล้อมเอาไว้เป็นล้านตัว
เมื่อไม่มีทางเลือกซินซินตัดสินใจเบ่งบานเพื่อช่วยเจี๋ยผานก่อนที่จะหลับไปยาวนานนับพันปี
เมื่อพญาบุปผามารเบ่งบานก็ไม่มีอะไรจะหยุดยั้งได้ ฉยงฉีซื่อเอ้อหนีไปได้ทัน
เทพอสูรทั้งสี่และกิเลนเทพบาดเจ็บแต่หนีไปได้ ส่วนอสูรอื่นๆตายอนาถในทุ่งสังหาร
หนึ่งพันปีผ่านไป ซินซินตื่นขึ้นอีกครั้ง
มีเจี๋ยผานเฝ้าอยู่แต่คราวนี้ร่างมนุษย์กลับยิ่งเป็นเด็กกว่าเดิม ราวเจ็ดแปดปี
ต้องเลี้ยงดูอีกหลายร้อยปีที่เดียวกว่าจะโต
2 ปีศาจสาวยอดดวงใจ :
เยี่ยนเสวียนเทาเที่ยเอาของขวัญมามอบให้อสูรร้ายบรรพกาลฮุ่นตุ้น
ตี้เจียง เพราะตอนสู้กันระหว่างเถาอู้
ฉยงฉีและฮุ่นตุ้นก่อนหน้านี้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ
และได้รู้แจ้งระหว่างบำเพ็ญทำให้เก็บตัวบำเพ็ญหลายร้อยปี
ออกจากการบำเพ็ญจะไปหาศัตรูจัดการ ก็ผ่านเหตุการณ์นองเลือดไปแล้ว เถาอู้เก็บตัว
ฉยงฉีได้รับบาดเจ็บหายไปจากแดนอสูร ตอนนี้เป็นช่วงไม่มีคู่ต่อสู้อย่างแท้จริง
เยี่ยนเสวียนรู้ว่าตี้เจียงไม่มีคู่ต่อสู้เลยนำคู่ต่อสู้มาให้คือราชาปีศาจมารม่วง
ร่างจริงคือหอยมุกยักษ์แต่ตี้เจียงไม่มีความเชื่อถือเลยแม้แต่น้อย
แถมไล่ให้เยี่ยนเสวียนรีบกลับไป
ตี้เจียงหลับยาวไปสามปีตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นอายสดชื่น
จากหอยทะเลที่ทิ้งเอาไว้ ปีศาจสาวน้อยตื่นขึ้นมาอย่างแรกที่บอกคือเหม็นจัง
เพราะปราณฮุ่นตุ้นรอบกายฮุ่นตุ้นนั้นเอง นางคือเป้ยเชี่ยนเชี่ยนผู้รักระเบียบวินัย
มาเจอเข้ากับตี้เจียงที่แสนจะขี้เกียจและสกปรก
สุดท้ายทั้งสองตกลงกันได้ เป้ยเชี่ยนเชี่ยนดูแลในบ้าน ทำอาหารให้กิน
และใช้ให้ตี้เจียงออกไปหาอะไรข้างนอก ตัวเองคอยจัดการทุกอย่างในบ้าน
เก็บปราณฮุ่นตุ้นไปรักษาอาการบาดเจ็บของลูกน้อง
จนเป้ยเชี่ยนเชี่ยนหายดีก็จะไปจัดการกับมังกรบูรพา
ตี้เจียงจะตามไปด้วย สุดท้ายต้องขอร้องให้เยี่ยนเสวียนกับอวี้โหรวโหรวมาที่ถ้ำเพื่อคอยดูแลแทนถึงจะวางใจไปได้
หลังอ่านเล่ม 1 :
อสูรบรรพกาลมีแต่เยี่ยนเสวียนที่มีคู่ ตอนที่หนึ่งเป็นตอนของเถาอู้
ตอนที่สองเป็นตอนของฮุ่นตุ้น แต่ละตอนมีความฮาแตกต่างกัน มาดูกันต่อไปว่า
ตี้เจียงจะมีคู่หรือไม่
ตลก และฮามาก สมกับเป็นเอ๋อเหมยเลยค่ะ
เล่ม 2 :
2 ปีศาจสาวยอดดวงใจ (ต่อ) :
ทั้งสองออกเดินทางจากเขาทังกู่ ยังแวะที่เมืองชิงซวง
เขตปกครองของกิเลนเทพและได้พบกับฉิวหนิว
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนได้รับคำเตือนเรื่องหยาจื้อตามหานาง
ตี้เจียงถามว่าหยาจื้อเป็นอะไรกับเจ้า เป้ยเชี่ยนเชี่ยนตอบว่าเป็นศัตรู ฉิวหนิวได้ฟังก็ได้แต่เสียดายแทนหยาจื้อ
และรู้สึกว่าตี้เจียงโชคดีที่เป้ยเชี่ยนเชี่ยนสนิทสนม สนใจตัวเองขนาดนี้
ตี้เจียงหงุดหงิดที่เป้ยเชี่ยนเชี่ยนเอาแต่ชื่นขมเสียงพิณของฉิวหนิว
เลยร้องเพลงให้ฟังซะเลย
แล้วตี้เจียงก็เพิ่งจะรู้สึกว่าปีศาจสาวน้อยน่ากินเหมือนกัน เลยเริ่มวางแผนเข้าใกล้ลวนลามจากจูบ
กอด ซึ่งเป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่รังเกียจกลิ่นของตี้เจียงเหมือนตอนแรก
ทั้งยังสบายใจอีกต่างหาก
พอถึงทะเลบูรพา
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ยอมให้ตี้เจียงเข้ามาในหอยมุกร่างจริงของตัวเอง
สร้างความดีใจให้ตี้เจียงที่สุด ทั้งยังเตรียมที่นอนที่เหมือนเขาทังกู่อีกด้วย
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนถูกหยวนหลัน
ซึ่งที่จริงคือหยวนชิงกับเอ๋าลี่ร่วมมือกันหลอกดีที่ได้เสี่ยวซือเตือนจึงไม่ไปติดกับแผนที่ทั้งสองวางเอาไว้
ที่จะให้หยาจื้อกับปี้อั้นบุตรของบรรพบุรุษมังกรโบราณเหมือนฉิวหนิวและเทาเที่ย
แต่ทั้งสองคนนี้ชอบเป้ยเชี่ยนเชี่ยนมาเป็นหมื่นปีก็ยังตามตื้ออยู่ตลอด
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่เคยสนใจ แถมเห็นเป็นศัตรูอีกด้วย
คราวนี้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนวางแผนเหมือนเดิมแต่ตี้เจียงทนไม่ไหว
ทำให้ผิดแผนและออกมาสู้กับหยาจื้อ และไม่ยอมเลิกรา
จนต้องให้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนพาหนีออกมาตั้งหลักก่อน ทั้งยังอ้อนว่าเจ็บแผลอีกนะ
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็เชื่อด้วย
แถมยังเรียกเป้ยเชี่ยนเชี่ยนต่อหน้าหยาจื้อว่าปีศาจสาวน้อย
ทั้งยังจูบโชว์แสดงความเป็นเจ้าของอีกด้วย เป้ยเชี่ยนเชี่ยนดันยอมอีก ฮ่าๆๆๆ
ตี้เจียงใช้การออดอ้อนทำเป็นอ่อนแอ ให้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนดูแล
เพราะนางก็ติดนิสัยดูแลอสูรขี้เกียจมาหลายปีจนเคยชิน
ทั้งยังบอกว่าจะร้องเพลงให้ฟังคนเดียว และก็ขอแต่งงาน
ในที่สุดเป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ยอม
ตี้เจียงถึงขนาดคายไข่มุกฮุ่นตุ้นออกมาให้เป้ยเชี่ยนเชี่ยนเก็บรักษา
เมื่อมีไข่มุกเป้ยเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่เป็นอะไร จะทำอะไรตี้เจียงจะทำแทน แค่รออยู่อย่างปลอดภัยก็พอแล้วความคิดของตี้เจียง
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนวางแผนจะเอามุกอสูรของหยวนหลันคืนมา
เพื่อนางจะได้มาเกิดใหม่ได้อีกครั้ง หยาจื้อก็รู้ดี
วางแผนล่อให้เป้นเชี่ยนเชี่ยนมาติดกับ
โดยร่วมมือกับปี้อั้นแล้วค่อยไปแข่งกันต่อในแดนสวรรค์
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนไม่ได้บุกมาอย่างที่คิดแต่แฝงตัวเข้ามา
และก็โดนทรายปีศาจสมุทรจนบาดเจ็บ
ตี้เจียงเลยไม่ทำตามแผนจะระเบิดตัวกำจัดทั้งหยาจื้อและปี้อั้นไปซะเลย
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนขอร้อง
ฉิวหนิวและเยี่ยนเสวียนที่คาดไว้แล้วถึงความดื้อของตี้เจียงก็มาทันเวลาพอดี
เป้ยเชี่ยนเชี่ยนบอกให้ตี้เจียงมีชีวิตอยู่เรื่องถึงจบลงได้
ทะเลบูรพากลับมาสงบอีกครั้ง ตี้เจียงก็อยู่กับเป้ยเชี่ยนเชี่ยนอย่างมีความสุข
3. กิ่งหลิวสยบมาร
หลิ่วซั่นซั่นและคนในครอบครัวท่านลุง
ถูกจับมาอยู่ในคุกโทษฐานเข้าร่วมองค์ชายรองก่อกบฏ แต่เรื่องนี้หลิ่วซั่นซั่นที่ชาติก่อนนางเคยเป็นต้นหลิวนอกตำหนักพระโพธิสัตว์ในแดนพุทธเกษตร
แล้วถูกพระโพธิสัตว์เด็ดกิ่งมาเสียบแจกันหยก ได้รับน้ำอมฤตในแจกัน จนมีพลังพิเศษ
ท้ายสุดมีอาคมกลายร่างเป็นมนุษย์และบรรลุเป็นเซียน
แต่หลังบำเพ็ญตนมาหมื่นปีก็ไม่สามารถก้าวหน้าไปกว่านี้ได้ พระโพธิสัตว์บอกว่าต้องลงมาฝึกตนที่แดนมนุษย์
เป็นหนทางของการก้าวสู่การหลุดพ้น ของสิ่งมีชีวิตทั้งปวง
ตอนนี้นางก็มาเกิดได้เก้าชาติแล้ว ความสามารถเดียวที่ยังอยู่คือการดูปราณ
หลิ่วซั่นซั่นเห็นชะตาของท่านลุงอยู่ได้อีกสองปี ทำไมถึงเป็นตอนนี้
และไม่นานก็มีผู้คุมคุกเรียกตัวหลิ่วซั่นซั่นออกไป หาสือเอ้อ
หรือชื่อจริงก็คือซื่อเอ้อ อสูรร้ายบรรพกาลฉยงฉี ที่หนีซินซินมาจากแดนอสูรในตอนนั้นแล้วได้รับการช่วยเหลือจากหลิวซั่นซั่นนี่เอง
ตอนนี้ซื่อเอ้อที่ตามหาหลิวซั่นซั่นมาสามปี มีความอยากกินหลิวซั่นซั่นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของตัวเอง
และเพื่อเป็นของบำรุงชั้นยอดเพิ่มตบะได้รวดเร็วจนรุดหน้าเถาอู้ ฮุ่นตุ้น เทาเที่ย
ตอนนี้ซื่อเอ้ออยู่ในร่างมนุษย์ของสืออวิ้น อันกั๋วโหวคนปัจจุบัน
ที่มีอิทธิพลในเมืองหลวงที่สุด
ต่างกับสามปีก่อนนอกจากปราณแล้วไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เพราะเมื่อแรกมาถึงซื่อเอ้อบาดเจ็บสาหัส
ต้องเข้าร่างขอทานขาเป๋ที่ตายไปแล้วพอดี
ดีที่ได้หลิ่วซั่นซั่นกับอาจารย์ช่วยเอาไว้ ตัวเองนึกว่าจะอยู่กับซั่นซั่นไปตลอด
แต่ซั่นซั่นกับหายตัวไป
ตอนนี้ตามหาตัวพบแล้วในแดนมนุษย์ ที่มีมนุษย์มากมาย
หลิ่วซั่นซั่นที่เป็นของศักดิ์สิทธิ์แดนพุทธมาบำเพ็ญเพื่อบรรลุ
และสะสมความดีเพื่อดวงวิญญาณหนึ่ง ที่เคยสละชีพเพื่อช่วยเหลือตัวเอง
หลิ่วซั่นซั่นถูกซื่อเอ้อดูออกว่าไร้หัวใจ ไม่มีเจ็ดอารมณ์ ไร้รัก ไร้โกรธ
เลยทำให้ไม่อาจบรรลุได้
อาจารย์ของซั่นซั่นดูออกว่าซื่อเอ้ออาจทำให้ซั่นซั่นมีความรู้สึก แต่เพราะผ่านโลกและเห็นมามากทำให้รู้ว่าระแวงซื่อเอ้อ
ซื่อเอ้อขอสัญญากับหลิ่วซั่นซั่นว่าให้อยู่ด้วยกันสิบปีแล้วตัวเองจะไม่ฆ่าคนเลย
ซั่นซั่นเลยรับปาก และตัวเองก็พูดอยู่ตลอดว่าจะกินซั่นซั่น
แต่ความรู้สึกก็ไม่เหมือนทั่วไป พอซื่อเอ้อได้แต่งงานกับซั่นซั่นหลังจากอยู่ด้วยกันมาหนึ่งปีตัวเองก็คิดได้ว่าอยากให้ซั่นซั่นอยู่ด้วยกันตลอดไป
ไม่คิดกินอีก และร่วมหอกับซั่นซั่น
แต่ซั่นซั่นยังคงคิดอยู่ตลอดเวลาว่าผ่านไปสิบปีก็ยังคิดจะกินตัวเองในท้ายที่สุด
สิบปีผ่านไป ซื่อเอ้อต้องไปเอาร่างแบ่งของตัวเองที่แยกเอาไว้
ให้ซั่นซั่นสัญญาว่าจะอยู่รอ พอซื่อเอ้อไป
ซั่นซั่นได้พบกับเจี๋ยผานที่พาซินซินมาเที่ยวแดนมนุษย์ ซินซินจำซั่นซั่นได้ว่าคืออวี้เอ่อร์ของหมิ่นเยวี่ยสหายที่ส่งซินซินจากยมโลกไปยังแดนอสูร
พอซินซินพูด ซั่นซั่นก็พอจำเรื่องราวได้
ในที่สุดก็ตามซินซินและเจี๋ยผานไปยมโลกเพื่อรวบรวมวิญญาณของหมิ่นเยวี่ยอีกครั้งเพื่อให้ได้ไปเกิดใหม่
ซื่อเอ้อกลับมาเห็นแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ ดีที่ตามมายมโลกได้
และทั้งสองก็ปรับความเข้าใจกัน และรวบรวมวิญญาณของหมิ่นเยวี่ย
ตอนส่งวิญญาณครั้งสุดท้ายทั้งซั่นซั่นและซินซินก็มาส่งด้วย
ทั้งสองก็เป็นสหายสนิทกันไป และกลับแดนอสูรกันได้แล้ว เพราะภาระสุดท้ายได้ปลดลง
หลังอ่านเล่ม 2 :
เรื่องสั้นความรักทั้งสามเรื่องของอสูรบรรพกาลที่ผูกโยงเข้าด้วยกัน
เมื่ออ่านจบจะได้เป็นเรื่องหลักเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวพัน ต่อเนื่องกันไป
เพราะทั้งหมดคือสี่อสูรร้ายบรรพกาลแดนอสูร เรื่องราวชวนขัน ฮา ซาบซึ้ง
ถึงเป็นแนวเรื่องสั้นแต่ก็สนุกไม่แพ้กันค่ะ
ส่วนตัวอ่านเรื่อง ราชันใต้อาณัติไปแล้วทำให้ได้รู้ว่า
เยี่ยนเสวียนเทาเที่ย ที่มีบทบาทในเรื่อง จักรวาลเดียวกัน
เชื่อมโยงกับในเรื่องราชันใต้อาณัติ ทำให้อ่านสนุกยิ่งขึ้น
เพราะคือจักรวาลเดียวกัน ตัวละครเกี่ยวเนื่องกันเลยค่ะ
