Review 21/2562
เรื่อง : ยุทธจักรเริงรมย์ ตอน พิษโอสถ (2 เล่มจบ) (นิยายวาย)
ผู้แต่ง : ซวี่ฉือ
ผู้แปล : เมี่ยนเป่าต้าเหริน
พิมพ์ครั้งที่1 : มีนาคม 2562
สนพ. เอเวอร์วาย (ในเครือแจ่มใส)
โปรยปก :
เพราะสุราดอกท้อของอาจารย์ไหเดียวแท้ๆ
‘เสี่ยวชุน’ จึงต้องระหกระเหินออกจากหุบเขาเทพเซียนพร้อมภารกิจตามศิษย์พี่ใหญ่กลับสำนัก
แต่ภารกิจก็มีอันต้องชะงักเมื่อเขาได้พบกับคนงามท่ามกลางฝูงทรชน!
หนำซ้ำคนงามของเขายังถูกพิษ
และเป็นพิษที่หมอผู้เก่งกาจอย่างเขาไม่เคยพบเคยเจอเสียด้วย
เขาผู้ถือคติ ‘ช่วยคนได้ต้องช่วย’ จึงช่วยคนงามจากทั้งทรชน
และช่วยถอนพิษให้
แต่ไปๆ มาๆ
จากการช่วยถอนพิษแบบถึงเนื้อถึงตัวบ่อยครั้งเข้า
คนงามผู้นี้ก็ชักจะทำให้เขาติดพิษไปด้วยเสียแล้ว
หรือนี่จะเป็นอย่างที่เขาว่าหมองูตายเพราะงู!
ไม่นะ เสี่ยวชุนยังอยากอยู่ดูโลกอีกนานขอรับ!
เล่ม1 :
เพราะสุราดอกท้อที่จ้าวเสี่ยวชุนกินแอบกินเข้าไปที่นอกหน้าต่างห้องของอาจารย์
ได้ยินอาจารย์กับศิษย์พี่รองพูดถึงศิษย์พี่ใหญ่ เพียงแค่นี้
เสี่ยวชุนที่เมามายก็แอบหนีออกมาจากหุบเขาเทพเซียนจะไปตามศิษย์พี่ใหญ่กลับมา
ฟื้นขี้นมาอีกครั้งเพราะเสียงการต่อสู้ พอไปแอบดูถึงเห็นคนงาม
ที่โดนกลุ่มคนชุดดำล้อมรอบ จึงตัดสินใจช่วยคนงาม ตงฟางอวิ๋นชิง
คนงามนั้นไม่ยอมให้ถูกตัว รังเกียจความสกปรกเป็นที่สุก
ซัดเข็มดอกท้ออาบยาพิษเข้าใส่ แต่เสี่ยวชุนก็ยังช่วยเหลือ วิ่งหนีแบกมาตลอดทาง
สุดท้ายถึงรู้ว่าคนงามเป็นผู้ชาย ฮามากๆๆๆ นางซื่อจริงๆ อวิ๋นชิงรังเกียจความสกปรกทุกรูปแบบ
ใครก็ถูกตัวไม่ได้ ทั้งยังโดนพิษประหลาดผสมยากำหนัด เป็นเสี่ยวชุนที่ช่วยเอาไว้
โอ้ว ... อวิ๋นชิงไม่รังเกียจเสี่ยวชุนด้วยนะ
รู้สึกว่าพอล้างโคลนออกแล้วก็หน้าตาดี กลิ่นหอมอีกด้วย ฮาอีก ยอมให้แตะได้คนเดียว
ถือเสี่ยวชุนเป็นสมบัติส่วนตัวเลยทีเดียว
เสี่ยวชุนจะมีนิสัยชอบช่วยเหลือคน อยู่กับที่ไม่ได้ วุ่นวายไปทั่ว
เดี๋ยวก็ออกไปข้างนอกซื้อของกินเล่น ทักทายชาวบ้านสารพัด
ตอนที่เข้าพักในเมืองหาโรงเตี๊ยมไม่ได้ สุดท้ายพาอวิ๋นชิงไปพักในหอคณิกาซะเลย
อวิ๋นชิงยังโกรธเลย เปลี่ยนผ้าปูเตียง ที่นอน หมอน มุ้งแทบไม่ทัน
อาบน้ำสามรอบแปดรอบ ทำให้เสี่ยวชุนรู้ว่าอวิ๋นชิงเป็นโรครักสะอาดที่สุดของที่สุด
ตอนนี้กลับมา เจอเรื่องสนุกอีก ตามไปดูหญิงคณิกาชื่อดังของหอ เลี่ยวเชี่ยว ที่ประมุขประสาทเขาหลิวเขียว ซือถูอู๋หยา
เสี่ยวชุนสามารถรักษาอาการของเลี่ยวเชี่ยวได้และถามถึงศิษย์พี่ใหญ่ สือโถว
นั่นเป็นชื่อเล่น จึงไม่มีใครรู้ว่าคือใคร
อวิ๋นชิงโดนวางยาพิษจากเจ้าสำนักสำนักภูษานิล หลัวชิ่ง
ที่มีความแค้นต่ออวิ๋นชิงลึกล้ำ ตอนนี้ก็ต้องหลบอยู่ชั่วคราว
ต่อมาก็พาเสี่ยวชุนไปที่ปราสาทเขาหลิวเขียว เสี่ยวชุนก็ดีใจเพราะคิดจะไปสืบความพอดี
เป็นช่วงที่ชาวยุทธ์มารวมตัวเพื่อคัดเลือกหัวหน้าจะไปปราบสำนักภูษานิล
สุดท้ายผู้ที่มาประลองก็คือหลันชิ่ง เจ้าสำนักภูษานิล
แต่เพราะมีเพียงเสี่ยวชุนที่ไม่ได้รับพิษจึงไปถ่วงเวลา สู้ไปก็รู้สึกคุ้นเคยไป
จนกระทั่งอวิ๋นชิงมาถึง หลันชิ่งเห็นความสนิทสนมของเสี่ยวชุนกับอวิ๋นชิงก็แปลกใจ
และแปลกใจด้วยที่อวิ๋นชิงยังไม่เป็นอะไรเพราะพิษของตนเอง
เมื่อเห็นเสี่ยวชุนไม่ระวังจึงแทงที่หัวใจของเสี่ยวชุน
ตอนนั้นเองที่เสี่ยวชุนเห็นหน้าภายใต้หน้ากากหนังมนุษย์ทำให้คิดออกว่าคือศิษย์พี่ใหญ่
หลันชิ่งจึงพาเสี่ยวชุนกลับไปรักษา พร้อมเล่าเรื่องราวที่เจออวิ๋นชิงให้ฟัง
ดูเหมือนอวิ๋นชิงจะไม่สนใจใยดีจากรักจึงเป็นแค้น แต่เรื่องราวไม่ง่ายอย่างนั้น
ระหว่างที่อยู่สำนักภูษานิลเสี่ยวชุนก็พยายามคิดหายาแก้พิษให้อวิ๋นชิง
พอเบื่อมากๆก็ขอออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก
ศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่ห้ามแต่ต้องใส่หน้ากากเอาไว้
เสี่ยวชุนออกไปเที่ยวเล่นก็ช่วยเหลือชาวบ้านไปทั่ว
จนในที่สุดก็ถูกลักพาตัวไป คนที่ลักพาตัวเสี่ยวชุนก็คืออวิ๋นชิง
ที่ตอนแรกหลันชิ่งโกหกว่าฆ่าเสี่ยวชุนไปแล้ว
แต่ต่อมาก็สืบได้ว่าเสี่ยวชุนเป็นศิษย์น้องของหลันชิ่งนั่นเอง
ระหว่างเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงก็เจอตงฟางฉีอวี่ องค์ชายสี่จิ้งอ๋อง
จะมาจับเสี่ยวชุนในฐานะมนุษย์ยา เสี่ยวชุนโกรธมาก
เสียใจมากเมื่อรู้ว่าอวิ๋นชิงก็เคยคิดใช้เขาเป็นยารักษาโรคทั้งที่ตัวเองดูแลด้วยความจริงใจ
สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ ตอนที่กองหนุนยังมาไม่ถึงจิ้งอ๋องก็ยังจะดักทำร้าย เสี่ยวชุนปกป้องอวิ๋นชิงสุดชีวิตเพราะอวิ๋นชิงพิษกำเริบ
พอกองหนุนมาถึงจึงจับจิ้งอ๋องได้
จากนั้นเร่งเดินทางแต่อวิ๋นชิงก็ยังโดนพิษของยากำหนัดยากจะต้านทาง แบบทนไม่ไหวสุดๆ
อวิ๋นชิงผู้ไม่เข้าใจอะไรจะจัดการเสี่ยวชุนเดี๋ยวนั้น เสี่ยวชุนบอกคนเยอะไม่ได้
อวิ๋นชิงควบม้าจากไปทันที หาได้ถ้ำห่างไกล เสี่ยวชุนอธิบายเรื่องชายหญิง
อวิ๋นชิงมีหรือจะสน บอกว่าข้าไม่สนใจ ข้าต้องการแต่เจ้า ให้คนอื่นกำเนิดบุตรไปสิ
คือข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น เสี่ยงชุนต้องสอนอย่างนุ่มนวล พอถึงคราวอวิ๋นชิง
นางไม่ยอมนุ่มนวลเลย จนเสี่ยวชุนร้องเจ็บตลอดเวลา โอ้ย เบาๆหน่อย อย่างฮามากๆๆๆๆ
คือบรรยายแบบข้าจะหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ยคนรู้กันทั้งกองทัพแล้ว
ถึงเมืองหลวง เข้าวังตวนอ๋อง
คราวนี้เสี่ยวชุนเลยคอยปรนนิบัติอวิ๋นชิงกินยาตามเวลาทุกวัน
กลัวว่าจะเป็นฝ่ายโดนอีก ตัวเองทำทีเดียวโดนอวิ๋นชิงทำทั้งคืน น่ากลัวเกินไปแล้ว
แต่อวิ๋นชิงก็ยอมให้เสี่ยวชุนนอนด้วย นอนหันหลังก็ไม่ได้ ต้องนอนหันหน้าหา
คือแบบอย่างฮาตลอด
เสี่ยวชุนไม่มีอะไรทำก็หาห้องมาปรุงยาให้อวิ๋นชิง
พอว่างก็ใส่หน้ากากออกไปเที่ยวเล่น ไปโยนห่วง ไปกินขนม แล้วก็คิดถึงหอเยียนปอ
เพราะคิดถึงท่านแม่ ที่ไหนได้ โดนคนลักพาตัวไปอีก แต่นี่ไม่กลัวเลยนะ
ตื่นเต้นดีใจได้เจอเรื่องสนุก สุดท้ายคนลักพาตัวก็พามาที่หอเยียนปอ
เจอเจ้าของหอคนใหม่ชื่อหลัวฉี
ตอนแรกจะให้เสี่ยวชุนทำงานที่หอซะเลยเพราะว่าดูแล้วรู้สึกคุ้นเคย
เสี่ยวชุนหรือจะยอม ก็ต้องออกมาได้เองอยู่แล้ว เดินสำรวจที่ทางคุ้นเคยจนมาถึงห้องที่เป็นความทรงจำของท่านแม่
กำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้
ที่ไหนได้ก็คือหลัวฉีที่จะให้ตนเป็นชายบำเรอกำลังร้องไห้เสียใจให้กับท่านแม่และตัวเอง
ตอนที่เสี่ยวชุนจะไปกลับเห็นอีกฝ่ายอาการไม่ดีจึงตรวจแล้วรู้ว่าหัวใจไม่ดีแต่กำเนิดห้ามเสียใจหรือดีใจเกินเหตุ
หลัวฉีถามว่าเสี่ยวชุนชื่ออะไร เสี่ยวชุนบอกชื่อไป และก็บอกชื่อท่านแม่
จากนั้นหลัวฉีก็ร้องไห้อีกบอกว่าข้าคือๆๆๆๆ แล้วก็เป็นลมไป เสี่ยวชุนเลยช่วยเอาไว้
แล้วกลับไปหาอวิ๋นชิง
อวิ๋นชิงงานยุ่งมากมาย เสี่ยวชุนก็คิดยาแก้พิษให้อวิ๋นชิง จนในที่สุดก็สังเกตว่าหน้าตาตัวเองคล้ายกับหลัวฉีจึงออกไปหา
ที่แท้ก็คือท่านพ่อของตน ที่ตนไม่เคยรู้เลย
เสี่ยวชุนยังคงหาทำเรื่องต่าง ทั้งช่วยฉีอวี่ออกมาจากคุกของอวิ๋นชิง
แต่พอส่งกลับ กับถูกล้อมจับไม่ให้กลับ
แต่เสี่ยวชุนก็ได้เขียนจดหมายบอกอวิ๋นชิงไว้แล้ว ให้อวิ๋นชิงมาช่วย
คราวนี้เสี่ยวชุนก็เลยรู้ว่าตนทำเรื่องยุ่งมากมาย
เสี่ยวชุนคิดจะบอกอวิ๋นชิงเรื่องท่านพ่อ
แต่อวิ๋นชิงกลับแอบตามเสี่ยวชุนออกไปก่อนเพราะอยากรู้ว่าเสี่ยวชุนวันๆไปเที่ยวที่ไหน
พออวิ๋นชิงเห็นเสี่ยวชุนสนิทสนมกับใครก็หึงทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร
จนเห็นเสี่ยวชุนกอดหลัวฉีแล้วเรียกท่านพ่อ
อวิ๋นชิงจึงรู้ว่าเสี่ยวชุนเป็นบุตรชายของตงฟางหลัวฉีน้องชายของจักรพรรดิลำดับที่สิบสี่
แม่ทัพผู้ที่นำกำลังไปกวาดล้างเผ่าของผู้หญิงคนนั้น
จึงรู้ว่าเรื่องจะต้องเลวแน่นอน คืนนั้นจึงตัดสินใจไปหาหลัวฉี แต่ถามถึงหลันชิ่ง
สุดท้ายก็มีคนสำนักภูษานิลออกมาจริงๆ เรื่องราวเลวร้าย หลัวฉีถูกชิงตัวไป
เสี่ยวชุนทำยาแก้พิษให้อวิ๋นชิงสำเร็จแล้ว คิดถึงท่านพ่ออยากมาหา
ที่ไหนได้กลับพบกับกองเถ้าถ่านหอเยียนปอกับศพไหม้เกรียม จึงเสียใจมาก ทะเลาะกับอวิ๋นชิง
ตอนนั้นเองจิ้งอ๋องก็มาพร้อมทหารเพื่อจะจับทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง
โทษฐานลอบปลงพระชนม์ อวิ๋นชิงพาเสี่ยวชุนกลับวังตวนอ๋อง รอกองหนุน
เสี่ยวชุนจึงบอกว่าทำไมสองคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้
เพราะเรื่องราวพัวพันกันจากรุ่นแม่มาถึงรุ่นลูก แต่เสี่ยวชุนก็ชอบอวิ๋นชิงมาก
รักอวิ๋นชิงมาก อวิ๋นชิงไม่เข้าใจความรู้สึกสูญเสียคราวนี้ก็ได้รู้จริงๆว่าเป็นยังไง
เพราะว่าเสี่ยวชุนจะออกไปล่อจิ้งอ๋องที่ด้านนอกให้อวิ๋นชิงหลบอยู่รอกำลังหนุนมาจะจากกันทั้งแบบนี้
หลังอ่านเล่ม1 :
จากเหตุการณ์แรกเริ่มของทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง
จากที่อวิ๋นชิงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ไม่เปิดรับใคร แต่เพราะเสี่ยวชุน
อวิ๋นชิงจึงเปิดใจรับเสี่ยวชุนเพียงผู้เดียว อวิ๋นชิงเป็นคนที่มีปมอย่างแท้จริง
ไม่เข้าใจเรื่องราวต่างๆมากมาย ไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกระหว่างกัน
จนถือเสี่ยวชุนเป็นคนของตัวไม่ยอมให้ใคร เห็นเสี่ยวชุนยิ้ม ทำดีกับใครก็จะหึง
ซึ่งยังไม่รู้ตัวเลยนะ ส่วนเสี่ยวชุนชอบช่วยเหลือคน เจออวิ๋นชิงครั้งแรกก็คนงาม
น้ำลายหกใส่ทีเดียวเชียว นิสัยอยู่ไม่สุข ที่สำคัญเป็นมนุษย์ยา ร้อยพิษไม่กล้ำกราย
แต่ก็ดูแลอวิ๋นชิงอย่างดีทุกอย่าง ยอมอวิ๋นชิงทุกอย่าง จากเล่มแรก ใครเป็นพระเอกก็น่าจะเป็นอวิ๋นชิง
คาแรกเตอร์ดาร์คๆต้องเข้าหา แต่ดันเป็นคนงามที่สุด ใครเป็นนายเอก
ต้องเป็นเสี่ยวชุนอะนะ เพราะนางเป็นฝ่ายรับเยอะกว่า
จะเข้าหาอวิ๋นชิงมากกว่าเป็นฝ่านอ้อนนางซะมากกว่า
แต่พอบอกกับคนภายนอกจะบอกว่าอวิ๋นชิงคือภรรยาของนาง และคิดอีกที่คือคนของนาง
ขอไปอ่านเล่มสองต่อ แต่ที่แน่ๆ คือฮามากจริงๆ
เล่ม 2 :
เสี่ยวชุนออกมาจากวังตวนอ๋องล่อจิ้งอ๋อง
เพื่อให้อวิ๋นชิงรอกำลังเสริมมาช่วย สุดท้ายเสี่ยวชุนยอมให้จับไปเพราะบอกว่าเป็นญาติกันทั้งนั้น
ไปหาจักรพรรดิชราก็จะรู้ว่านางหน้าตาเหมือนหนิงอ๋องเพราะว่านางเป็นลูกของตงฟางหลัวฉี
พอไปถึงก็พบว่าจักรพรรดิถูกหลันชิ่งฆ่าตายแล้ว เพราะว่านี่คือวันที่ครอบครัวของหลันชิ่งตายนั่นเอง
จากนั้นอวิ๋นชิงก็ตามมาทำให้เสี่ยวชุนคิดว่าอวิ๋นชิงหลอกนางทุกอย่าง
แต่นางก็ยังทำเพื่ออวิ๋นชิง
แกล้งเข้าข้างหลันชิ่งแต่สุดท้ายคือเป็นการพาหลันชิ่งจากไป
ก่อนไปเสี่ยวชุนได้พูดตัดความสัมพันธ์กับอวิ๋นชิง ทำให้อวิ๋นชิงเสียใจมาก
และวางยาสลบกับกองทหารหลวงทั้งหมด
เสี่ยวชุนพาหลันชิ่งมุ่งลงใต้เพื่อกลับหุบเขาเทพเซียน
ระหว่างทางทั้งสองทะเลาะกันไป จนทำให้เสี่ยวชุนรู้ว่าหลันชิ่งวางแผนเอาไว้ นางเข้าใจอวิ๋นชิงผิดจริงๆ
อวิ๋นชิงไม่ได้เป็นคนฆ่าพ่อของตน ก็เสียใจ ส่วนหลันชิ่งในตอนนั้นกลับจำเรื่องราวได้มากมายจนเกิดธาตุไฟเข้าแทรกเพราะคิดว่าเสี่ยวชุนก็ไม่สนใจตนอีกต่อไป
พอเสี่ยวชุนฟื้นขึ้นมา หลันชิ่งก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่สือโถว
จำตัวเองที่เป็นจอมมารเนรเทศมือพิษ เจ้าสำนักภูษานิลไม่ได้
เรียกเสี่ยวชุนเป็นเสี่ยวฉางน้องชายที่ตายไป เพราะใจในก็เห็นเสี่ยวชุนเป็นน้องชายมาตลอด
เดินทางลงใต้ไปเรื่อยๆ เพื่อจะกลับหุบเขาเทพเซียน
ส่วนอวิ๋นชิงที่คิดถึงเสี่ยวชุนตอนแรกก็ยังกินยาตามเวลาดีอยู่จนคิดถึงมาก
ถึงขนาดนึกว่าถ้าไม่กินยาเสี่ยวชุนจะมาปรากฏตัวป้อนยาให้กินทันที
ถึงขนาดโยนยาทิ้งไปในสระบัว รอจนพิษกำเริบ และเริ่มคิดได้ ว่าตัวเองเป็นฝ่ายไปตามหาเสี่ยวชุนก็ได้ก็สั่งให้คนไปหายาคืนมา
แต่จากการที่ขาดกินยาไปหนึ่งครั้งทำให้พิษกำเริบขึ้นบ่อยๆ
เมื่อเจอเสี่ยวชุนก็ไม่บอกความจริงแต่แกล้งถามว่าถ้าไม่กินยาจะเป็นอย่างไร
เสี่ยวชุนบอกว่าพิษก็จะย้อนกลับไม่มีทางรักษา นอกจากเลือดหัวใจจากมนุษย์ยาเท่านั้น
ตอนที่อวิ๋นชิงตามมาเจอเสี่ยวชุน
เสี่ยวชุนก็ก่อนเรื่องขึ้นเพราะเมาเหล้าไปแล้วครั้งหนึ่ง
เสี่ยวชุนต้องพาทั้งอวิ๋นชิงและหลันชิ่งไปพร้อมกัน ตอนนี้ก็มีเหตุการณ์ค้างคาวเหินฟ้าอาละวาด
ปล้นสวาทไปทั่ว แถมยังหมายตาอวิ๋นชิง เสี่ยวชุนคิดเล่นสนุกอยากจับค้างคาวเหินฟ้า
เลยหลอกศิษย์พี่ใหญ่ปลอมตัวเป็นหญิงสาวล่อค้างคาวเหินฟ้า
จากเรื่องนี้ทำให้หลันชิ่งจำเรื่องราวตอนจักรพรรดิชราได้ ความจำฟื้นคือ
ส่วนคนทั้งหมดโดนพิษยาปลุกกำหนัดของค้างคาวเหินฟ้า
เสี่ยวชุนช่วยไว้เหลือเพียงตัวเอง สุดท้ายนางก็ลืมตัวปลดปล่อยกับอวิ๋นชิงอย่างหนัก
อวิ๋นชิงพิษกำเริบเป็นระยะแต่ไม่ให้เสี่ยวชุนรู้ ส่วนเสี่ยวชุนก็อยากจะคืนกระบี่ให้ท่านตาเลยขออวิ๋นชิงไปหนึ่งวัน
ที่ไหนได้พอไปถึงปราสาทเขาเพลินภิรมย์กับเจอเรื่องเดือดร้อน
ซือถูเคียดแค้นที่สำนักภูษานิลทำลายสำนักตน เลยจับเสี่ยวชุนทรมานให้บอกว่าหลันชิ่งอยู่ที่ไหน
เสี่ยวชุนถูกขังจนเลยเวลากินยาของอวิ๋นชิง คิดจะบุกออกไป
ส่วนอวิ๋นชิงก็รู้แล้วว่าเสี่ยวชุนเกิดเรื่องพอมาถึงก็โดนทั้งพิษเก่าพิษใหม่
เสี่ยวชุนรู้ว่าทางเดียวที่จะช่วยอวิ๋นชิงได้คือตัวเอง
ตอนนี้รอแค่หลันชิ่งมาเท่านั้น เมื่อหลันชิ่งมาก็ขอร้องให้ช่วยดูแลอวิ๋นชิงโดนตัวเองยอมตายแทงกริชเข้าหัวใจเพื่อเอาเลือดหัวใจให้อวิ๋นชิง
เสี่ยวชุนสู้จนถูกซัดตกหน้าผา ศิษย์พี่รอง ศิษย์พี่สาม ศิษย์พี่ห้า
ศิษย์พี่หก
ที่ตามมาตลอดทางมาช่วยไม่ทันจึงพาเสี่ยวชุนกลับหุบเขาเทพเซียนไปพบอาจารย์แบบนั้น
อวิ๋นชิงบุกมาที่หุบเขาเทพเซียนเพื่อขอเสี่ยวชุนคืน
ช่วงนี้ยังหลอกตัวเองว่าเสี่ยวชุนยังไม่ตาย จนมาเจอต่อหน้า
ก็คิดจะคืนเลือดหัวใจให้ อาจารย์ของเสี่ยวชุนจึงบอกว่าให้ใช้ชีวิตให้ดี
เพื่อเสี่ยวชุนต่อไป
แต่เสี่ยวชุนเป็นมนุษย์ยา ฟื้นตัวเองอย่างช้าๆ
ในที่สุดศิษย์พี่สามก็สังเกตเห็นเส้นผมที่กลายเป็นหงอกขาวของเสี่ยวชุน
อาจารย์มาดูจึงรู้ว่าเสี่ยวชุนยังไม่ตาย ชีพจรอ่อนมาก
เสี่ยวชุนหลับไปสองปีครึ่ง
พอฟื้นขึ้นมาพักฟื้นหนึ่งเดือนก็จะแอบลงจากเขาเพราะคิดถึงอวิ๋นชิง ทั้งสองจะเป็นยังไงต่อไป
เรื่องราวความรักของอวิ๋นชิงและเสี่ยวชุน จะลงเอยแบบไหนต้องตามอ่านกันต่อไป
หลังอ่านเล่มสอง :
เรื่องหลักอยู่ที่ความรักของเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง
การเข้าใจผิดในตอนแรก ในที่สุดจะเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้ว
เสี่ยวชุนและอวิ๋นชิงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างสุขหรือไม่ ยังต้องคอยติดตาม
พร้อมทั้งเรื่องราวการเสียสละของเสี่ยวชุนที่มีให้อวิ๋นชิง
และหลันชิ่งที่ถึงแม้ภายนอกจะดูโหดเหี้ยม แต่ความจริงก็รัก
และดูแลศิษย์น้องอย่างเสี่ยวชุนในแบบของนาง คอยปกป้องในแบบของนาง แบบจิตๆของนาง
เข้มข้นกว่าเล่มหนึ่ง แต่เฉลยปมต่างๆที่มาที่ไปของตัวละคร
และแสดงถึงความรักลึกซึ้งของตัวละครได้จริงๆ บทจะฮานี่ขำมาก
บทซึ้งนี่ต่อมน้ำตาแตกเลยทีเดียว แนะนำๆเลยค่ะ
จ้าวเสี่ยวชุน ศิษย์คนที่แปดของหุบเขาเทพเซียน ชมชอบคนงาม
นิสัยอยู่ไม่สุข วุ่นวายเที่ยวเล่นไปทั่ว เป็นมนุษย์ยาและเก่งเรื่องการปรุงยามาก
เห็นเรื่องสนุกเป็นต้องขอมีส่วนร่วมด้วย
อวิ๋นชิง
คนงามของเสี่ยวชุน
นิสัยเย็นชา ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ รังเกียจความสกปรกทุกชนิด ชอบสีขาวที่สุด
เพราะคิดว่าเป็นสีที่ดูแล้วสะอาดดี ไม่เคยใส่ใจอะไร แต่เพราะมีเสี่ยวชุน
ตวนอ๋องอวิ๋นชิงจึงเปลี่ยนไป
เพราะสุราดอกท้อที่จ้าวเสี่ยวชุนกินแอบกินเข้าไปที่นอกหน้าต่างห้องของอาจารย์
ได้ยินอาจารย์กับศิษย์พี่รองพูดถึงศิษย์พี่ใหญ่ เพียงแค่นี้
เสี่ยวชุนที่เมามายก็แอบหนีออกมาจากหุบเขาเทพเซียนจะไปตามศิษย์พี่ใหญ่กลับมา
ฟื้นขี้นมาอีกครั้งเพราะเสียงการต่อสู้
พอไปแอบดูถึงเห็นคนงาม ที่โดนกลุ่มคนชุดดำล้อมรอบ จึงตัดสินใจช่วยคนงาม
ตงฟางอวิ๋นชิง คนงามนั้นไม่ยอมให้ถูกตัว รังเกียจความสกปรกเป็นที่สุก
ซัดเข็มดอกท้ออาบยาพิษเข้าใส่ แต่เสี่ยวชุนก็ยังช่วยเหลือ วิ่งหนีแบกมาตลอดทาง
สุดท้ายถึงรู้ว่าคนงามเป็นผู้ชาย ฮามากๆๆๆ นางซื่อจริงๆ อวิ๋นชิงรังเกียจความสกปรกทุกรูปแบบ
ใครก็ถูกตัวไม่ได้ ทั้งยังโดนพิษประหลาดผสมยากำหนัด เป็นเสี่ยวชุนที่ช่วยเอาไว้
โอ้ว ... อวิ๋นชิงไม่รังเกียจเสี่ยวชุนด้วยนะ
รู้สึกว่าพอล้างโคลนออกแล้วก็หน้าตาดี กลิ่นหอมอีกด้วย ฮาอีก ยอมให้แตะได้คนเดียว
ถือเสี่ยวชุนเป็นสมบัติส่วนตัวเลยทีเดียว
เสี่ยวชุนจะมีนิสัยชอบช่วยเหลือคน
อยู่กับที่ไม่ได้ วุ่นวายไปทั่ว เดี๋ยวก็ออกไปข้างนอกซื้อของกินเล่น
ทักทายชาวบ้านสารพัด ตอนที่เข้าพักในเมืองหาโรงเตี๊ยมไม่ได้
สุดท้ายพาอวิ๋นชิงไปพักในหอคณิกาซะเลย อวิ๋นชิงยังโกรธเลย เปลี่ยนผ้าปูเตียง
ที่นอน หมอน มุ้งแทบไม่ทัน อาบน้ำสามรอบแปดรอบ
ทำให้เสี่ยวชุนรู้ว่าอวิ๋นชิงเป็นโรครักสะอาดที่สุดของที่สุด ตอนนี้กลับมา
เจอเรื่องสนุกอีก ตามไปดูหญิงคณิกาชื่อดังของหอ เลี่ยวเชี่ยว
ที่ประมุขประสาทเขาหลิวเขียว ซือถูอู๋หยา
เสี่ยวชุนสามารถรักษาอาการของเลี่ยวเชี่ยวได้และถามถึงศิษย์พี่ใหญ่ สือโถว
นั่นเป็นชื่อเล่น จึงไม่มีใครรู้ว่าคือใคร
อวิ๋นชิงโดนวางยาพิษจากเจ้าสำนักสำนักภูษานิล
หลัวชิ่ง ที่มีความแค้นต่ออวิ๋นชิงลึกล้ำ ตอนนี้ก็ต้องหลบอยู่ชั่วคราว
ต่อมาก็พาเสี่ยวชุนไปที่ปราสาทเขาหลิวเขียว เสี่ยวชุนก็ดีใจเพราะคิดจะไปสืบความพอดี
เป็นช่วงที่ชาวยุทธ์มารวมตัวเพื่อคัดเลือกหัวหน้าจะไปปราบสำนักภูษานิล
สุดท้ายผู้ที่มาประลองก็คือหลันชิ่ง เจ้าสำนักภูษานิล
แต่เพราะมีเพียงเสี่ยวชุนที่ไม่ได้รับพิษจึงไปถ่วงเวลา สู้ไปก็รู้สึกคุ้นเคยไป
จนกระทั่งอวิ๋นชิงมาถึง หลันชิ่งเห็นความสนิทสนมของเสี่ยวชุนกับอวิ๋นชิงก็แปลกใจ
และแปลกใจด้วยที่อวิ๋นชิงยังไม่เป็นอะไรเพราะพิษของตนเอง
เมื่อเห็นเสี่ยวชุนไม่ระวังจึงแทงที่หัวใจของเสี่ยวชุน
ตอนนั้นเองที่เสี่ยวชุนเห็นหน้าภายใต้หน้ากากหนังมนุษย์ทำให้คิดออกว่าคือศิษย์พี่ใหญ่
หลันชิ่งจึงพาเสี่ยวชุนกลับไปรักษา พร้อมเล่าเรื่องราวที่เจออวิ๋นชิงให้ฟัง
ดูเหมือนอวิ๋นชิงจะไม่สนใจใยดีจากรักจึงเป็นแค้น แต่เรื่องราวไม่ง่ายอย่างนั้น
ระหว่างที่อยู่สำนักภูษานิลเสี่ยวชุนก็พยายามคิดหายาแก้พิษให้อวิ๋นชิง
พอเบื่อมากๆก็ขอออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก
ศิษย์พี่ใหญ่ก็ไม่ห้ามแต่ต้องใส่หน้ากากเอาไว้
เสี่ยวชุนออกไปเที่ยวเล่นก็ช่วยเหลือชาวบ้านไปทั่ว
จนในที่สุดก็ถูกลักพาตัวไป คนที่ลักพาตัวเสี่ยวชุนก็คืออวิ๋นชิง
ที่ตอนแรกหลันชิ่งโกหกว่าฆ่าเสี่ยวชุนไปแล้ว
แต่ต่อมาก็สืบได้ว่าเสี่ยวชุนเป็นศิษย์น้องของหลันชิ่งนั่นเอง
ระหว่างเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงก็เจอตงฟางฉีอวี่
องค์ชายสี่จิ้งอ๋อง จะมาจับเสี่ยวชุนในฐานะมนุษย์ยา เสี่ยวชุนโกรธมาก
เสียใจมากเมื่อรู้ว่าอวิ๋นชิงก็เคยคิดใช้เขาเป็นยารักษาโรคทั้งที่ตัวเองดูแลด้วยความจริงใจ
สุดท้ายก็ปรับความเข้าใจกันได้ ตอนที่กองหนุนยังมาไม่ถึงจิ้งอ๋องก็ยังจะดักทำร้าย
เสี่ยวชุนปกป้องอวิ๋นชิงสุดชีวิตเพราะอวิ๋นชิงพิษกำเริบ
พอกองหนุนมาถึงจึงจับจิ้งอ๋องได้
จากนั้นเร่งเดินทางแต่อวิ๋นชิงก็ยังโดนพิษของยากำหนัดยากจะต้านทาง แบบทนไม่ไหวสุดๆ
อวิ๋นชิงผู้ไม่เข้าใจอะไรจะจัดการเสี่ยวชุนเดี๋ยวนั้น เสี่ยวชุนบอกคนเยอะไม่ได้
อวิ๋นชิงควบม้าจากไปทันที หาได้ถ้ำห่างไกล เสี่ยวชุนอธิบายเรื่องชายหญิง
อวิ๋นชิงมีหรือจะสน บอกว่าข้าไม่สนใจ ข้าต้องการแต่เจ้า ให้คนอื่นกำเนิดบุตรไปสิ
คือข้าไม่สนอะไรทั้งนั้น เสี่ยงชุนต้องสอนอย่างนุ่มนวล พอถึงคราวอวิ๋นชิง
นางไม่ยอมนุ่มนวลเลย จนเสี่ยวชุนร้องเจ็บตลอดเวลา โอ้ย เบาๆหน่อย อย่างฮามากๆๆๆๆ
คือบรรยายแบบข้าจะหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ยคนรู้กันทั้งกองทัพแล้ว
ถึงเมืองหลวง เข้าวังตวนอ๋อง
คราวนี้เสี่ยวชุนเลยคอยปรนนิบัติอวิ๋นชิงกินยาตามเวลาทุกวัน
กลัวว่าจะเป็นฝ่ายโดนอีก ตัวเองทำทีเดียวโดนอวิ๋นชิงทำทั้งคืน น่ากลัวเกินไปแล้ว
แต่อวิ๋นชิงก็ยอมให้เสี่ยวชุนนอนด้วย นอนหันหลังก็ไม่ได้ ต้องนอนหันหน้าหา
คือแบบอย่างฮาตลอด
เสี่ยวชุนไม่มีอะไรทำก็หาห้องมาปรุงยาให้อวิ๋นชิง
พอว่างก็ใส่หน้ากากออกไปเที่ยวเล่น ไปโยนห่วง ไปกินขนม แล้วก็คิดถึงหอเยียนปอ
เพราะคิดถึงท่านแม่ ที่ไหนได้ โดนคนลักพาตัวไปอีก แต่นี่ไม่กลัวเลยนะ
ตื่นเต้นดีใจได้เจอเรื่องสนุก สุดท้ายคนลักพาตัวก็พามาที่หอเยียนปอ
เจอเจ้าของหอคนใหม่ชื่อหลัวฉี
ตอนแรกจะให้เสี่ยวชุนทำงานที่หอซะเลยเพราะว่าดูแล้วรู้สึกคุ้นเคย
เสี่ยวชุนหรือจะยอม ก็ต้องออกมาได้เองอยู่แล้ว
เดินสำรวจที่ทางคุ้นเคยจนมาถึงห้องที่เป็นความทรงจำของท่านแม่
กำลังจะจากไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้
ที่ไหนได้ก็คือหลัวฉีที่จะให้ตนเป็นชายบำเรอกำลังร้องไห้เสียใจให้กับท่านแม่และตัวเอง
ตอนที่เสี่ยวชุนจะไปกลับเห็นอีกฝ่ายอาการไม่ดีจึงตรวจแล้วรู้ว่าหัวใจไม่ดีแต่กำเนิดห้ามเสียใจหรือดีใจเกินเหตุ
หลัวฉีถามว่าเสี่ยวชุนชื่ออะไร เสี่ยวชุนบอกชื่อไป และก็บอกชื่อท่านแม่
จากนั้นหลัวฉีก็ร้องไห้อีกบอกว่าข้าคือๆๆๆๆ แล้วก็เป็นลมไป เสี่ยวชุนเลยช่วยเอาไว้
แล้วกลับไปหาอวิ๋นชิง
อวิ๋นชิงงานยุ่งมากมาย
เสี่ยวชุนก็คิดยาแก้พิษให้อวิ๋นชิง
จนในที่สุดก็สังเกตว่าหน้าตาตัวเองคล้ายกับหลัวฉีจึงออกไปหา
ที่แท้ก็คือท่านพ่อของตน ที่ตนไม่เคยรู้เลย
เสี่ยวชุนยังคงหาทำเรื่องต่าง
ทั้งช่วยฉีอวี่ออกมาจากคุกของอวิ๋นชิง แต่พอส่งกลับ กับถูกล้อมจับไม่ให้กลับ
แต่เสี่ยวชุนก็ได้เขียนจดหมายบอกอวิ๋นชิงไว้แล้ว ให้อวิ๋นชิงมาช่วย
คราวนี้เสี่ยวชุนก็เลยรู้ว่าตนทำเรื่องยุ่งมากมาย
เสี่ยวชุนคิดจะบอกอวิ๋นชิงเรื่องท่านพ่อ
แต่อวิ๋นชิงกลับแอบตามเสี่ยวชุนออกไปก่อนเพราะอยากรู้ว่าเสี่ยวชุนวันๆไปเที่ยวที่ไหน
พออวิ๋นชิงเห็นเสี่ยวชุนสนิทสนมกับใครก็หึงทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร
จนเห็นเสี่ยวชุนกอดหลัวฉีแล้วเรียกท่านพ่อ
อวิ๋นชิงจึงรู้ว่าเสี่ยวชุนเป็นบุตรชายของตงฟางหลัวฉีน้องชายของจักรพรรดิลำดับที่สิบสี่
แม่ทัพผู้ที่นำกำลังไปกวาดล้างเผ่าของผู้หญิงคนนั้น
จึงรู้ว่าเรื่องจะต้องเลวแน่นอน คืนนั้นจึงตัดสินใจไปหาหลัวฉี แต่ถามถึงหลันชิ่ง
สุดท้ายก็มีคนสำนักภูษานิลออกมาจริงๆ เรื่องราวเลวร้าย หลัวฉีถูกชิงตัวไป
เสี่ยวชุนทำยาแก้พิษให้อวิ๋นชิงสำเร็จแล้ว
คิดถึงท่านพ่ออยากมาหา
ที่ไหนได้กลับพบกับกองเถ้าถ่านหอเยียนปอกับศพไหม้เกรียม จึงเสียใจมาก ทะเลาะกับอวิ๋นชิง
ตอนนั้นเองจิ้งอ๋องก็มาพร้อมทหารเพื่อจะจับทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง โทษฐานลอบปลงพระชนม์
อวิ๋นชิงพาเสี่ยวชุนกลับวังตวนอ๋อง รอกองหนุน
เสี่ยวชุนจึงบอกว่าทำไมสองคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้
เพราะเรื่องราวพัวพันกันจากรุ่นแม่มาถึงรุ่นลูก แต่เสี่ยวชุนก็ชอบอวิ๋นชิงมาก
รักอวิ๋นชิงมาก อวิ๋นชิงไม่เข้าใจความรู้สึกสูญเสียคราวนี้ก็ได้รู้จริงๆว่าเป็นยังไง
เพราะว่าเสี่ยวชุนจะออกไปล่อจิ้งอ๋องที่ด้านนอกให้อวิ๋นชิงหลบอยู่รอกำลังหนุนมาจะจากกันทั้งแบบนี้แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไง
อวิ๋นชิงจะรอดไปได้หรือไม่ เสี่ยวชุนจะกลับหุบเขาเทพเซียนอีกครั้งได้หรือไม่
เรื่องราววุ่นวายที่พัวพันกันยุ่งเยิงจะจบลงอย่างไร
ความรักของเสี่ยวชุนกับอวิ๋นชิงจะเป็นยังไงต้องตามอ่านต่อในเล่ม
เพราะมันน่าติดตามมากๆค่ะ
หลังอ่าน :
จากเหตุการณ์แรกเริ่มของทั้งเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง
จากที่อวิ๋นชิงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ไม่เปิดรับใคร แต่เพราะเสี่ยวชุน
อวิ๋นชิงจึงเปิดใจรับเสี่ยวชุนเพียงผู้เดียว อวิ๋นชิงเป็นคนที่มีปมอย่างแท้จริง
ไม่เข้าใจเรื่องราวต่างๆมากมาย ไม่เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกระหว่างกัน
จนถือเสี่ยวชุนเป็นคนของตัวไม่ยอมให้ใคร เห็นเสี่ยวชุนยิ้ม ทำดีกับใครก็จะหึง
ซึ่งยังไม่รู้ตัวเลยนะ ส่วนเสี่ยวชุนชอบช่วยเหลือคน เจออวิ๋นชิงครั้งแรกก็คนงาม
น้ำลายหกใส่ทีเดียวเชียว นิสัยอยู่ไม่สุข ที่สำคัญเป็นมนุษย์ยา ร้อยพิษไม่กล้ำกราย
แต่ก็ดูแลอวิ๋นชิงอย่างดีทุกอย่าง ยอมอวิ๋นชิงทุกอย่าง จากเล่มแรก ใครเป็นพระเอกก็น่าจะเป็นอวิ๋นชิง
คาแรกเตอร์ดาร์คๆต้องเข้าหา แต่ดันเป็นคนงามที่สุด ใครเป็นนายเอก
ต้องเป็นเสี่ยวชุนอะนะ เพราะนางเป็นฝ่ายรับเยอะกว่า
จะเข้าหาอวิ๋นชิงมากกว่าเป็นฝ่ายอ้อนนางซะมากกว่า แต่พอบอกกับคนภายนอกจะบอกว่าอวิ๋นชิงคือภรรยาของนาง
และคิดอีกทีคือคนของนาง แต่ที่แน่ๆ คือฮามากจริงๆ
เรื่องหลักอยู่ที่ความรักของเสี่ยวชุนและอวิ๋นชิง
การเข้าใจผิดในตอนแรก ในที่สุดจะเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้ว
เสี่ยวชุนและอวิ๋นชิงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขหรือไม่ ยังต้องคอยติดตาม
พร้อมทั้งเรื่องราวการเสียสละของเสี่ยวชุนที่มีให้อวิ๋นชิง
และหลันชิ่งที่ถึงแม้ภายนอกจะดูโหดเหี้ยม แต่ความจริงก็รัก
และดูแลศิษย์น้องอย่างเสี่ยวชุนในแบบของนาง คอยปกป้องในแบบของนาง แบบจิตๆของนาง การเดินเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
แต่เฉลยปมต่างๆที่มาที่ไปของตัวละคร และแสดงถึงความรักลึกซึ้งของตัวละครได้จริงๆ
บทจะฮานี่ขำมาก บทซึ้งนี่ต่อมน้ำตาแตกเลยทีเดียว แนะนำๆเลยค่ะ สำหรับสายวาย
สำหรับปก : รูปนี้อ่านจบแล้วเข้ากับเนื้อเรื่องมากๆๆๆๆ
ฝั่งขวาคือเสี่ยวชุนจะชอบคนงาม คนงามขอเข้าใกล้หน่อยได้ไหม รูปซ้ายเสื้อขาวอวิ๋นชิงแน่นอน
หน้านิ่งๆเจ้าอย่ามายุ่ง คนงามแต่โหดนะ แต่เสี่ยวชุนชอบคนงามมากๆๆๆ
แค่เห็นปกก็ใช่เลย เนื้อเรื่องมามากๆๆๆๆ
