เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องกล่าวถึง "แม่วัน"ผู้มีปมเรื่องรักครอบครัวยิ่งสิ่งใด ทำให้ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวที่ตนรักไม่แตกร้าว! แต่...คนเราเกิดมาเปรียบเหมือนบัวสี่เหล่า พวกบ้านโรงเตา ก็เป็นได้เพียงบัวใต้น้ำ ที่เป็นเพียงอาหารของเต่า, ปลาเท่านั้น ไม่สามารถ พ้นมาเหนือน้ำได้เลยตลอดกาล คอยแต่จะยุแยงให้เกิดความแตกร้าว ภายในครอบครัวที่ให้ที่อยู่ ที่อาศัย ไม่ทำประโยชน์อันใด ให้เกิดแก่ตนทั้งยังคอยดีใจ สมใจที่เห็นความพินาศ ความแตกร้าวมาเยือนภายในครอบครัวที่ให้อยู่อาศัยเป็นเรือนตาย! เช่นนี้แล้วจุดจบที่ได้จะเป็นอย่างใดก็สุดรู้ หวังเพียงแต่ทวินันท์จะได้เห็นตะวันยามเบิกฟ้าบ้าง...
โดยบทสรุปสุดท้ายกล่าวไว้ว่า"คุณวันหวังว่า...สักวันทวินันท์จะมีโอกาสได้เห็นดวงตะวันเบิกฟ้า..."
โมหะคือหลุมแรกและหลุมลึกที่สุดของกิเลส
เมื่อมองโลก มองผู้คน มองชีวิตด้วยความหลง ความหลงนั้นย่อมพาเราไปตกหลุมแห่งความโลภกับหลุมแห่งความโกรธได้อย่างง่ายดาย
หลุมลึกทั้งหลายนี้มีแต่ธรรมะในใจตนเท่านั้นที่จะฉุดให้ตนเองหลุดพ้นขึ้นมาได้ มิใช่มือที่จะฉุดดึงขึ้นมาของผู้ใดเลย
หากต้องการพบแสงอ่อนอุ่นของดวงตะวันเมื่อยามเบิกฟ้า มนุษย์เราก็ต้องเพียรปีนป่ายให้พ้นจากเงามืดในหลุมลึก...
